منتهی به ظهور بر طبق‌ تقویم‌ سال‌ ظهور

جریانات‌ و اتفاقات‌ ماه‌ محرم

 صبح شنبه‏ای که مصادف با عاشوراست حضرت پس از طلوع آفتاب، پشت مقام حضرت ابراهیم(ع) دو رکعت نماز به جا می‏آورند، میان رکن و مقام ایستاده و اولین خطبه غرّای خویش را به گوش جهانیان می‏رسانند و پس از معرفی خویش مردم را به بیعت دعوت می‏کنند و جبرئیل(ع) که در آن زمان به شکل پرنده‏ای سفید رنگ بر ناودان کعبه ایستاده، اولین کسی است که با ایشان بیعت می‏کند و به دنبال آن هم سیصدوسیزده یاور شریف حضرت و باقی مؤمنان و صالحانی که به مکه آمده‏اند تا به یاری حضرت بپردازند و همگی آماده جهاد و شهادتند. اینها مجموعاً ده‏هزار نفر سپاهیان حضرت را تشکیل می‏دهند و با حضرت پیمان می‏بندند.

 یونس‏بن ظبیان نقل می‏کند که امام صادق(ع) فرمودند:
 «شب جمعه، خداوند متعال مَلَکی را به آسمان دنیا می‏فرستد. وقتی که فجر طلوع کرد، آن ملک بر عرش خدا که بالای بیت المعمور قرار گرفته می‏نشیند و برای هر کدام از پیامبر و حضرت علی و امام حسن و امام حسین(ع) یک منبر نورانی می‏گذارد و ایشان هم از آنها بالا می‏روند و ملائکه و پیامبران و مؤمنان هم در مقابل ایشان جمع می‏گردند و به دنبال آن درهای آسمان گشوده می‏شود و پس از زوال خورشید(9) پیامبر(ص) می‏فرمایند:
بار پروردگارا! این وعده‏ای که در کتاب خویش دادی وگفتی:
 »خداوند به آن دسته از شما که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‏اند وعده داده است که آنها را همانند پیشینیان ایشان حاکمان زمین و دین مرضی خویش کند.«
 اشاره به آیه نازل شده در روز غدیر: «الیوم اکملت لکم و رضیت لکم الاسلام دینا« 
 یعنی اسلام را مسلط و خوف آنها را به آرامش تبدیل کند.

 پس از ایشان ملائکه و پیامبران هم، چنان می‏گویند. آن چهار نور مقدس به سجده می‏افتند و حضرت (رسول(ص)) باز می‏فرمایند: پروردگارا غضب نما که حریمت دریده شد و برگزیدگانت شهید و بندگان صالحت خوار گشتند. پس خداوند آنچه را که بخواهد می‏کند که آن روز معلوم است.(10)»

 حضرت هم دستشان را به چهره او کشیده و [این آیه را تلاوت] می‏فرمایند:
 «حمد و سپاس از آن خداوندی است که وعده‏اش را در مورد ما محقق و ما را وارث زمین کرد که در هر کجای بهشت که خواستیم مسکن گزینیم؛ آه که چه اجر عمل‏کنندگان، خوب [و زیبا] است.(13) »

سپس میان رکن و مقام ایستاده و فریاد کشیده و با صدای بلند می‏فرمایند:
« ای جمعیت یاران و نزدیکان من و ای کسانی که خداوند آنها را برای یاری من از پیش از ظهورم بر پهنه گیتی ذخیره کرده بود! مطیعانه به سوی من آیید. »

 فریاد حضرت به گوش آنها می‏رسد، در حالی که برخی از آنها در محراب و برخی هم در رختخواب و در شرق و غرب عالم پراکنده‏اند. همین یک فریاد را همگی می‏شنوند و آن را اجابت می‏کنند. به یک پلک بر هم زدن همه‏شان در مقابل آن حضرت بین رکن و مقام قرار می‏گیرند. خداوند هم در پی آن به نور امر می‏کند و آن هم ستونی از آسمان تا زمین کشیده می‏گردد و هر مؤمنی بر سطح زمین است آن نور را طلبیده و نور هم به درون خانه‏اش می‏تابد و نفوس مؤمنان از آن نور شادمان می‏گردند، هر چند نمی‏دانند که حضرت مهدی(ع) ظهور کرده‏اند و این نور چیست. سپس آن سیصدوسیزده تن که به تعداد صحابه پیامبر اکرم(ص) در جنگ بدر می‏باشند در حالی که در مقابل حضرت ایستاده‏اند، صبح خویش را آغاز می‏کنند.(14) »

 باز در حدیث دیگری از امام صادق(ع) چنین نقل شده است:
 « هنگامی که به حضرت مهدی(ع) اذن [ظهور] داده شود، خداوند متعال را به اسم اعظمش (نام عبرانی خداوند متعال) خوانده و سیصدوسیزده یار ایشان همانند جمع شدن ابرهای پاییزی به گرد ایشان می‏آیند که آن پیشقراولان یاران حضرتند که برخی از آنها شبانه از بستر خود جدا می‏شوند تا صبح در مکه باشند و برخی از آنها در طول روز آشکارا بر اَبرها سوار می‏شوند که حضرت نام آنها و پدران و نسب‏هایشان را می‏دانند(15)و(16). »

 مفضل بن عمر که راوی این حدیث هم است، می‏پرسد: کدام یک از این دو ایمان بالاتری دارند؟ حضرت پاسخ می‏دهند:
« آنکه روز بر ابرها سیر می‏کند و آنها ناپدید می‏شوند و این آیه در شأن ایشان نازل شده است: «هر جا که باشید خدا همه‏تان را می‏آورد و جمعتان می‏کند.«

 سرپرست مردم که مردی از قبیله مخزوم است می‏گوید: ما که مطمئن نیستیم این جمعیت پشتوانه‏ای [اعم از نیرو و امکانات] نداشته باشند. اگر [چنین ذخیره و عقبه‏ای داشته باشند و این مجموعه] به آنها ملحق شوند، حقیقت وجودی و عظمت نیرویشان مشخص می‏شود [و خواب دوستمان تعبیر گشته و نمی‏توانیم بر آنها فایق آییم]. حال که از حیث نیرو و امکانات در سطح پایینی هستند و پیش از آن که نیروهای کمکی به آنها ملحق شوند، حمله کنید. آنها به نزد شما در مکه آمده‏اند و به سَروَری می‏رسند و مطمئنم که خواب این رفیق شما درست است. [فعلاً هم] شهرتان را گوارای وجودشان قرار دهید [بگذارید در شهر باشند و هر چه می‏خواهند بکنند] و بنشینید و نظرات و شرایط موجود را بررسی کنید.

 شخصی از میان آنها می‏گوید: اگر نیروهای کمکی آنها هم مثل خودشان باشند که ترس ندارند آنها که نه اسب و مرکبی دارند و نه سنگری که بدان پناه برند به علاوه که آنها در اینجا غریبند اگر سپاه آنها بیایند، اول به آنها حمله می‏کنید و [شکست دادن آنها] به راحتی نوشیدن آبی گواراست. تا پاسی از شب گذشته مشغول این صحبتها هستند و خداوند خواب را بر گوشها و چشمهایشان مسلط می‏کند [لذا برای خوابیدن پراکنده می‏شوند] و دیگر پس از آن تا فردا اجتماعی نخواهند داشت تا این که حضرت مهدی(ع) قیام کنند. [حضرت و یارانشان هم] چنان یکدیگر را ملاقات می‏کنند که گویی از یک پدر و مادرند و صبح از هم جدا شده بودند و شب به هم رسیده‏اند.

 صبح شنبه عاشورای موعود - که بناست حضرت ظهور کنند - وارد مسجدالحرام می‏شوند و دو رکعت نماز رو به کعبه و پشت به مقام به جا می‏آورند و پس از دعا به درگاه الهی به نزدیک کعبه رفته و با تکیه بر حجرالاسود رو به جهانیان کرده و اولین خطبه تاریخی خویش را چنین انشاء می‏کنند:

 پس از حمد خداوند و سلام و صلوات بر آستان با عظمت پیامبر اکرم و خاندان بزرگوارشان سلام‏اللَّه علیهم اجمعین، ایشان چنین می‏فرمایند:
 «ای مردم! ما برای خداوند [از شما] یاری می‏طلبیم و کیست که ما را یاری کند؟ آری ما خاندان پیامبرتان محمد مصطفی(ص) هستیم و سزاوارترین [و نزدیک‏ترین] مردم نسبت به خدا و ایشان. هر کس با من در رابطه با آدم محاجه کند من سزاوارترین [و نزدیک‏ترین] مردم نسبت به اویم و همین‏طور راجع به نوح و ابراهیم و محمد(ص) و دیگر پیامبران و کتاب خداوند که به هر کدام از دیگر مردم اولی هستم. مگر خداوند متعال در کتابش نفرموده است:

 به درستی که خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید خاندانی که برخی از آنها از بعضی دیگرند و خداوند شنوا و داناست.(19)
من بازمانده آدم و ذخیره نوح  وبرگزیده ابراهیم و عصاره وجود محمد(ص) هستم.
 ... هر کس درباره سنت رسول‏اللَّه(ص) با من محاجه کند، من سزاوارترین مردم نسبت به آن هستم.
 هر که امروز کلام مرا می‏شنود، به خداوند متعال قسم می‏دهم که به غایبان [این سخنان را] برساند، به حق خداوند متعال و رسول گرامی‏اش و حق خودم، از شما می‏خواهم [به ما رو کنید] که من حق قرابت و خویشاوندی رسول‏اللَّه(ص) را بر گردن شما دارم که شما ما را یاری کنید و در مقابل آنها که به ما ظلم می‏کنند، حمایت کنید که اهل باطل به ما دروغ بستند.
 ... از خدا بترسید و خدا را درباره ما در نظر داشته باشید ما را خوار نکنید و یاریمان کنید تا خداوند متعال شما را یاری کند.(20)»
 سپس حضرت دستهایشان را به آسمان بلند کرده و با دعا و تضرع این آیه را به درگاه الهی عرضه می‏دارند:
« أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ
 کیست آن که وقتی شخص مضطر دعایش کند، او را پاسخ داده و بدی را از او برطرف کند؟(21) »

 
 4- انصار (یاوران) و بیعت ایشان با حضرت

 پس از آن که حضرت گفتار خویش را به پایان می‏برند،[ پلیسها و شرطه‏های حرم] تلاش می‏کنند که ایشان را همانند نفس زکیه به شهادت برسانند و یا حداقل اسیر کنند که اصحاب حضرت قدم پیش نهاده و شر آنها را از امام(ع) دفع می‏کنند. جبرئیل هم پشت کعبه به عنوان اولین نفر با امام(ع) بیعت می‏کند و پس از او سیصدوسیزده تن یار حضرت و دیگر یاوران با ایشان عهد و پیمان می‏بندند.

 امام صادق(ع) به مفضل به عمر فرمودند:
« ای مفضل! حضرت مهدی(ع) پشتش را به حرم می‏کنند و دستش را که سفیدی خیره کننده‏ای دارد، جهت بیعت دراز می‏کند و می‏فرماید: این دست خدا و از سوی خدا و به فرمان خداست و سپس این آیه را تلاوت می‏کنند:
 »آنها که با تو بیعت می‏کنند در حقیقت با خدا بیعت کرده‏اند دست قدرت الهی مافوق قدرت آنهاست و هر که بیعتش را بشکند به ضرر خودش است».(22)

 اولین کسی که دستش را می‏بوسد، جبرییل است و به دنبال او ملائکه و نجبای اجنه و سپس، برگزیدگان صبح در مکه و مردم می‏گویند این مردی که اطراف کعبه است، کیست؟ و این جمعیتی که با او هستند کیانند و آن نشانه بی‏سابقه‏ای که دیشب دیدیم چه بود؟ که این جریان حول و حوش طلوع آفتاب اتفاق می‏افتد.(23)»

 امام باقر(ع) هم می‏فرمایند:
« گوییا با حضرت مهدی(ع) هستم؛ در روز عاشورایی که شنبه است. در حالی که بین رکن و مقام ایستاده است، جبرئیل ندا می‏دهد: بیعت برای خداست (البیعة للَّه) پس خداوند [زمین] را همان گونه که پر از ظلم و جور شده است، مملو از عدالت می‏کند.(24)»

 محمدبن مسلم هم از آن حضرت نقل کرده که فرمودند:
«  گویا جبرئیل به صورت پرنده‏ای سفید درآمده و اولین مخلوق خداوند است که با آن حضرت بیعت می‏کند و پس از آن سیصدوسیزده نفر بیعت خواهند کرد. هر که در این مسیر امتحان خود را پس داده باشد، در آن ساعت می‏آید که برخی در رختخواب‏شان ناپدید می‏شود که حضرت علی(ع) فرمودند: «ناپدید شدگان در رختخواب‏هایشان» و این گفته الهی است که:
 «در خیرات با هم مسابقه دهید که هر کجا باشید، خداوند همه شما را می‏آورد.(25)»
منظور از خیرات در این آیه ولایت ما اهل بیت است.(26) »

 ندای اول: در ماه رجب که خود، سه نداست.
 ندای دوم: در ماه رمضان (شب بیست‏وسوم - صیحه آسمانی).
 ندای سوم: در ماه محرم (روز عاشورا که روز قیام است).

 پس از این ندا و بیعتی که انجام می‏شود، حضرت مهدی(ع) کاملاً بر مکه مسلط شده و در آنجا منتظر می‏مانند تا سپاهیان ده هزار نفری ایشان، همگی در اطراف شان جمع شوند. دراین مدت حضرت از فرصتهایی که به دست آورند و ارتباطاتی که با اقوام و ملل مختلف در مکه برقرار می‏کنند، برای زمینه‏سازی نهضت جهانی خویش بهره می‏برند، مضاف بر این که ایشان اصول و قوانین مربوطه به سپاه خویش را بر ایشان تبیین می‏کنند و در مکه هم دست به برخی اقدامات می‏زنند که به طور خلاصه از این قرارند:
 1-باز گرداندن محدوده مسجدالحرام به همان حدودی که حضرت ابراهیم(ع) برای آن تعیین کرده بود.
 2- باز گرداندن مقام حضرت ابراهیم(ع) به جای اصلی و اولیه خویش

ادامه دارد