پس از معرکه قرقیسیا، عدم ثبات سیاسی حکومت عراق، خودکامگی سفیانی را تشدید می‏کند و او هم نیروها و تسلیحات نظامی خویش را وارد عراق کرده و از روز 21 یا 22 ذی‏القعده، دست به کشتارهای وحشیانه در بغداد و سپس در کوفه (که روز عید قربان به آنجا می‏رسد) و دیگر شهرهای عراق می‏زند و این رفتار غیر انسانی او تا وقتی که نیروهای سید خراسانی و ایرانیان در مقابلش قد علم کنند و طعم شکست را به او بچشانند؛ ادامه خواهد داشت.

    امام صادق(ع) ضمن حدیثی طولانی فرمودند:
 «تمام عراق را هراس جدی دربر می‏گیرد و قرار از این دیار رخت برمی‏بندد. پس از آن که سپاه سفیانی وارد بغداد می‏شود سه روز همه چیز و همه کس را مباح اعلام می‏کند و به سرعت بسیاری می‏میرند. 60 هزار نفر (و بنا بر نقلی 70 هزار نفر) از اهالی آن شهر را می‏کشند و اطراف آن (شهر) را خراب می‏کند. 18 شب پس از این فعالیتها در آنجا می‏ماند و اموال (مردم) را (در میان خویش) تقسیم می‏کند در آن روز سالم‏ترین نقطه بغداد، کرخ است.22»

    ابن وهب می‏گوید حضرت این شعر ابن ابی عقیب را نقل کردند که:
 «وینحر بالزوراء منهم لدی ثما نون ألفاً مثل ما تنحر البدن
80 هزار نفر از آنها همانند حیوان در بغداد سر بریده می‏شوند.»
    تا آنجا که فرمودند:
 «در بغداد80000 نفر را می‏کشد که 80 نفر از آنها از مردانی از تیره فلانی هستند که همگی برای فرمانروایی و خلافت شایسته‏اند.23»

    امیرالمؤمنین علی(ع) هم طی حدیثی طولانی فرمودند:
« والی شهر زوراء (بغداد) و فرمانروا به همراه 5 هزار جلاد خارج می‏شود و 70 هزار نفر را بر روی پل بغداد می‏کشند طوری که مردم تا سه روز از خون و بوی تعفن این همه لاشه و جنازه نمی‏توانند به دجله نزدیک شوند.24»

    امام ششم(ع) فرمودند:
« مردم بزرگواری از پیروان بنی‏العباس را بر روی پلی که از کرخ به بغداد می‏آید می‏سوزانند.25»

    سیدالشهداء امام حسین(ع) هم طی حدیثی طولانی فرمودند:
 «….. (سفیانی) سپاهیان 130 هزار نفری خود را به بغداد گسیل می‏دارد و در مدت سه روز روی پل بغداد 70 هزار نفر را کشته و به 12 هزار دختر جوان تجاوز می‏کنند، طوری که از خون و لاشه متعفن اجساد آب دجله قرمزرنگ دیده می‏شود.26»

    زوراء که همان بغداد است و توسط منصور دوانیقی بنای آن نهاده شد و پلی که در روایات ما زیاد از آن یاد شده است همان پلی است که از جانب کرخ در محله جعیفر به بغداد متصل می‏شود در مقابل «مدینه الطب» که در آن سوی دجله واقع شده است و همان طور که در احادیث پیشین دیدیم سپاهیان سفیانی اعمال شنیع و وحشیانه خویش را بر روی آن انجام می‏دهند و 70 هزار سرباز و غیر آنها را می‏کشند و خون کشتگان به رود دجله جاری می‏شود و از شدت تعفن مردم تا سه روز نمی‏توانند به آن نزدیک شوند و رنگ این رود هم به سرخی می‏نماید.

    امام صادق(ع) فرمودند:
« بیچاره بغداد از دست پرچمهای زرد و مغرب و پرچم سفیانی.27»
    مفضل بن عمر می‏گوید« از آن حضرت پرسیدم: بغداد در آن زمان چه وضعیتی خواهد داشت؟ حضرت پاسخ فرمودند:»
 «محل (نزول) عذاب و غضب الهی خواهد بود. (وای بر آنها) بیچاره آنها از دست پرچمهای زرد و دیگر پرچمهایی که از دور و نزدیک به سوی آن می‏آیند. واللَّه! انواع عذابهایی که بر اقوام سرکش از اول روزگار تا انتهایش نازل شده و عذابهایی که (تا آن زمان) هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده بر آنها فرود می‏آید. توفانهایی ناشی از سیلهای مختلفی آن را درمی‏نوردد و بیچاره است کسی که آنجا را منزل خود انتخاب کند. واللَّه گاهی بغداد چنان آباد می‏شود که بیننده آن می‏گوید دنیا فقط اینجاست و نه جای دیگری و دخترانش را حورالعین و فرزندانش را اولاد بهشتی تصور می‏کند. گمان می‏کند که خداوند تنها در آنجا رزق را تقسیم می‏کند. دروغ بستن به خدا و صدور حکم ناحق و شهادت دروغ و نوشیدن شراب و زنا و حرام‏خواری و خون‏ریزی در آن پدیدار می‏شود. پس از آن خداوند متعال با فتنه‏ها و به دست این لشکریان آنها را خارج می‏کند (آنجا را خالی از سکنه می‏کند). به گونه‏ای که وقتی کسی از آنجا عبور می‏کند جز دیوار (ویرانه) چیزی نمی‏بیند حتی می‏گوید: این زمین، بغداد است. سپس جوانمردی خوش‏رو و از نسل امام حسن مجتبی(ع) از ناحیه دیلم (گیلان) و قزوین قیام می‏کند. فریاد می‏زند: ای خاندان پیامبر(ص) این مظلوم غمگین را اجابت کنید!28 گنجهای طالقان به او پاسخ می‏دهند. گنجهایی که از جنس طلا و نقره نیستند بلکه مردانی هستند به سختی آهن! گویا به آنها می‏نگرم که بر یابوهای ابلق29 سوارند و سلاحهای کوتاهی در دست دارند. همانند گرگ (که بخواهد به گوسفندی حمله کند) مشتاق و تشنه جنگیدن هستند. فرمانده‏شان مردی از بنی‏تمیم است که به او شعیب بن صالح می‏گویند. رو به سیدحسنی که الان با چهره درخشان چون ماهش در میان آنهاست کرده و پس از آن به ستمگران یورش می‏برند تا این که به کوفه می‏رسند.30»

    سپاه سفیانی پس از آن که این اعمال وحشیانه را انجام می‏دهد؛ به سوی کوفه (نجف) حرکت می‏کند و در آنجا هم‏چنان حادثه‏ای رخ می‏دهد که عقلها را حیران می‏کند و این کشتارها تا وقتی که ایرانیان به فرماندهی سید خراسانی وارد عراق شوند همواره ادامه خواهد داشت. به خدا پناه می‏بریم از شر چنین فتنه‏هایی.

پی نوشت ها: 

17-   احتمالاً از گازهای کشنده و سلاحهای اتمی و بمبهای هسته‏ای استفاده شده باشد.
 18-   بشارةالاسلام، ص34؛ منتخب‏الدثر، ص451؛ بیان الائمه(ع)، ج1، ص431 و ج2، ص354؛ یوم‏الخلاص، ص280.
 19-   سوره بقره(2)، آیه 155.
 20-   اعلام الوری، ص427.
 21-   بیان الائمه(ع)، ج1، ص432.
 22-   یوم‏الخلاص، ص703؛ اعلام الوری، ص429.
 23-   بشارةالاسلام، ص153؛ یوم‏الخلاص، ص657.
 24-   الزام الناصب، ج2، ص119؛ بشارةالاسلام، ص58.
 25-   الزام الناصب، ج2، ص149؛ یوم‏الخلاص، ص657.
 26-   یوم‏الخلاص، ص658؛ بیان الائمه(ع)، ج2، ص365.
 27-   بشارةالاسلام، ص143؛ یوم‏الخلاص، ص701.
 28-   عبارت ملهوف را که در حدیث به مظلوم غمگین ترجمه شده است، هم می‏توان به خود سید حسنی مورد بحث در حدیث حمل کرد که منظور او این است که مردم دعوتش را اجابت کرده و او را که از این هم ظلم و فساد به ستوه آمده است، یاری کنند و هم می‏توان گفت که منظورش حضرت مهدی(ع) است و سیدحسنی مردم را به عنوان نیروهای زمینه‏ساز و آماده برای یاری حضرت، جمع کند؛ خصوصاً که با توجه به حوداث و وقایع ماههای گذشته مطمئن شده‏اند، ظهور امام(ع) نزدیک است و هر چه سریع‏تر باید به یاری ایشان شتافت و ظاهراً این نظر قابل قبول‏تر به نظر می‏رسد. واللَّه‏عالم. م
 29-«ابلق» در لغت به معنای سیاه و سفید است و ظاهراً عبارت یابوهای ابلق عبارتی کنایی باشد راجع به وسایل نقلیه‏ای که این سپاه مورد استفاده قرار می‏دهد. احتمالاً این جمعیت از رنگ و نقشهای همسان برای طراحی بدنه، وسایل نقلیه ایشان استفاده کرده باشند همان طور که این روزها می‏بینیم هر سپاهی، هم لباس مخصوص به خود را دارد و هم ماشینها و ادوات جنگی آنها با طرح و رنگ متحدالشکلی، منقش و رنگ‏آمیزی شده‏اند. م
 30-   بحارالانوار، ج53، ص14 و 15؛ بشارةالاسلام، ص143؛ یوم‏الخلاص، ص701.