منتهی به ظهور بر طبق‌ تقویم‌ سال‌ ظهور

جریانات‌ و اتفاقات‌ ماه‌ محرم

سفیانی که از ظهور حضرت مهدی(ع) خبردار شده است، سپاهی را به سوی حجاز گسیل می‏دارد، آنها روز دوازدهم محرم به مدینه می‏رسند. فرمانده این سپاه از قبیله «کَلَب» است که به او «خزیمه» می‏گویند. چشم چپش نابیناست و روی مردمک چشمش پرده ضخیمی وجود دارد. در مدینه به خانه «ابی‏الحسن‏اموی» ساکن می‏شود. سپاه اموی در مدینه سه روز می‏مانند و آن شهر را غارت می‏کنند و کشتارگاه‏هایی را برپا می‏کنند و خون اهالی آنجا را بر زمین می‏ریزند و مردان را کشته و زنان و دختران را اسیر می‏کنند، منبر رسول‏اللَّه(ص) را خردکرده و قبر شریفشان را منهدم می‏کنند. حیوانات و مرکبهای آنها در مسجد مبارک پیامبر(ص) مدفوع می‏کنند. پس از آن سپاه سفیانی از مدینه به قصد جنگیدن با تازه‏واردان مکه و [به گمان خود] به هم آوردن سر و ته جریان نوظهور حضرت مهدی(ع) خارج می‏شود. به خاطر شدت و نحوه تخریب این سپاه احادیث ما آن را به سیل تشبیه کرده‏اند1. این سپاه در میانه راه به بیابان بیداء که بین مکه و مدینه واقع شده است می‏رسند2. لشکریان شب پانزدهم محرم به این منطقه می‏رسند و شب را در آنجا بیتوته می‏کنند. خداوند متعال به جبرئیل(ع) فرمان داده و او هم فریادی از سر خشم و غضب بر آنها می‏کشد که: «ای بیداء (بیابان)! این جمعیت ستمگر در خود فرو بر». زمین هم آنها را با تمام سلاح‏هایشان می‏بلعد که تنها دو نفر که از قبیله جهینه هستند و ملقب به بشیر و نذیر می‏شوند نجات می‏یابند که بر صورت آنها چنان سیلی زده می‏شود که چهره هر دو به عقب برمی‏گردد.

بشیر به دستور جبرئیل به خدمت حضرت مهدی(ع) رفته و خبر هلاکت لشکر سفیانی را به ایشان می‏دهد و سپس به دست آن حضرت توبه می‏کند و حضرت هم مرحمت کرده و او را به حالت اولش برمی‏گردانند.

نذیر هم برای انذار و برحذر داشتن سفیانی، به شام می‏رود و او را هم از این جریان خبردار می‏کند و خود می‏میرد.

مکه پس از این جریان امنیت خویش را باز می‏یابد و احدی از پادشاهان و فرمانروایان جرأت نمی‏کند که به قصد جنگیدن با این جمعیت تازه وارد مکه، بدانجا رو کند و هر کدام هم که راه افتاده بودند برمی‏گردند که مبادا آنها هم دچار چنین سرنوشتی بشوند.

امام(ع) هم که به مرتب کردن و آموزش سپاه ده هزار نفری خویش در مکه مشغول بوده‏اند، آنها را حرکت داده و رو به مکه می‏کنند تا اینکه به محلی که سپاه سفیانی فرو رفته بودند می‏رسند و حضرت به یاوران خویش آن نقطه را نشان می‏دهند.

سفیانی که بخشی از سپاهش در بیابان‏های حجاز فرو رفته‏اند و بخشی دیگر هم در عراق از سید خراسانی و یمنی شکست جدی خورده‏اند، سعی می‏کند که در منطقه شام تا آنجا که می‏تواند تجدید قوا کند تا این امکان را بیابد که بزرگ‏ترین صحنه جنگ باحضرت را پس از ظهورشان به تصویر بکشد و جنگ خونباری را از دمشق تا قدس به پا کند.

احادیثی که به سرنوشت سپاه سیل‏آسای سفیانی پیش از رسیدن به مکه اشاره می‏کنند از این قرار است:

امام صادق(ع) می‏فرمایند:
«[ظهور] حضرت مهدی(ع) پنج نشانه [حتمی] دارد: سفیانی، یمانی، صیحه آسمانی، شهادت نفس زکیه و فرو رفتن در بیابان.3

و در جای دیگری آن حضرت این فرو رفتن در بیابان را صراحتاً از علایم حتمی ظهور برمی‏شمرند.4»

اصبغ بن نباته حضرت علی(ع) روایت می‏کند که فرمودند:
«.... و شورش سفیانی، پرچمی قرمز رنگ، فرمانده‏اش مردی از قبیله کلب است و 12000 نفر از سپاهیانش رو به مکه و مدینه می‏کنند که فرمانده آنها مردی از بنی‏امیه است که به او خزیمه می‏گویند که چشم چپش نابیناست و سفیدی ضخیمی روی مردمک چشمش را پوشانده است خود را شبیه مردان می‏کند پرچم خویش را برنمی‏گرداند تا اینکه در مدینه در خانه شخصی به نام ابوالحسن اموی منزل کند. و گردانی را به دنبال مردی از خاندان پیامبر(ص) که شیعیان به دور او جمع شده‏اند می‏فرستد؛ سپاهیان به فرماندهی مردی غطفانی رو به مکه می‏کنند در میانه راه به بیابان سفیدی که می‏رسند در کام زمین فرو می‏روند و جز دو نفر که بناست نشانه [و عبرتی] برای دیگران باشند کسی باقی نمی‏ماند که آنها را هم خداوند صورتشان به پشت برگردانده است.5»

و این آیه:
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ أُوتُواْ الْکِتَابَ آمِنُواْ بِمَا نَزَّلْنَا مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَکُم مِّن قَبْلِ أَن نَّطْمِسَ وُجُوهًا فَنَرُدَّهَا عَلَی أَدْبَارِهَا أَوْ نَلْعَنَهُمْ کَمَا لَعَنَّا أَصْحَابَ السَّبْتِ وَکَانَ أَمْرُ اللّهِ مَفْعُولًا 8
ای کسانی که شماره کتاب داده شده، به کتابی که نازل کرده‏ایم و کتاب شما را نیز تصدیق می‏کند ایمان بیاورید؛ پیش از آنکه نقش چهره‏هایی را محو کنیم و رویها را به قضا برگردانیم. یا همچنان که اصحاب سبت را لعنت کردیم شما را هم لعنت کنیم و فرمان خدا شدنی است.9

امام صادق(ع) در جای دیگر فرمودند:
«سفیانی لشکری را به مدینه گسیل می‏دارد که آنجا را خراب و قبر مطهر [حضرت رسول(ص)] را منهدم می‏کنند و استران و چهارپایان آنها در مسجدالنبی(ص) مدفوع خود را می‏ریزند.10»

حدیفة بن یمان از وجود مقدس پیامبراکرم(ص) نقل می‏کنند:
«...... سپاه دوم وارد مدینه می‏شود و سه شبانه‏روز آنجا را تاراج می‏کنند. سپس به قصد مکه از آن شهر خارج می‏شوند تا اینکه به بیابان (بیداء) می‏رسند. خداوند متعال جبرئیل را می‏فرستد و به او می‏گوید برو آنها را محو کن. او هم ضربه‏ای با پایش زده و خداوند متعال آنها را در زمین فرو می‏برد جز دو نفر از آنها نجات نمی‏یابد که هر دو از قبیله جهینه هستند و برای همین گفته‏اند خبر یقینی و مسلم نزد جهینه‏ای‏هاست»
و سپس حضرت این آیه قرآن کریم: «وَلَوْ تَرَی إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِن مَّکَانٍ قَرِیبٍ» را تلاوت کردند11.

جابربن یزید جعفی از امام باقر(ع) روایت کرده است:
«...... سفیانی سپاهی را به مدینه می‏فرستد که حضرت مهدی(ع) [به ناچار] از آنجا دور شده و به مکه می‏روند. به سپاهیان سفیانی خبر می‏رسد که ایشان به مکه رفته‏اند. او هم سپاهی به دنبال ایشان می‏فرستد آنها به آن حضرت نمی‏رسند تا اینکه ایشان همانند حضرت موسی(ع) ترسناک از تعقیب کنندگانشان وارد مکه می‏شوند. فرمانده سپاه سفیانی وارد بیداء (بیابان) می‏شوند. منادی هم از آسمان ندا می‏دهد که ای بیداء! آنها را در کام گیر و بیابان هم آنها را در خود فرو می‏برد.12»

آن حضرت در حدیث دیگری فرمودند:
« سفیانی از نسل ابوسفیان بن حرب است. سپاهی را به سوی ایشان می‏فرستد که در سرزمین بیداء در شبی مهتابی که قرص ماه کامل است، بیتوته می‏کنند. چوپانی از آنجا عبور می‏کند و با خود می‏گوید: بیچاره مردم مکه که اینها چه بر سرشان خواهند آورد. می‏رود و برمی‏گردد و آنها را نمی‏بیند می‏گوید: سبحان‏اللَّه! یعنی در یک لحظه کوچ کردند [و از اینجا رفتند]؟ به منزلگاه آنها که می‏رسد لباسی را می‏بیند که بخشی از آن در زمین فرو رفته و بخشی دیگر آن بیرون است؛ سعی می‏کند که آن را درآورد ولی نمی‏تواند پس می‏فهمد که در زمین فرو رفته‏اند.13»